بسم الله الرحمن الرحیم

نور دین





دوش گفتم  ای نماز ای نـور دین *** ای ستون دین اسـلام مبین 

از چه فرمودســت خـــلاق ودود*** رحــمت حق از تــو می آید فرود

از تو شیطان ترسناک وهایل است*** بی تو اصل هر عبادت باطل است

با تو من در  انجــمن  ما می شود*** پشـت شیطان زین نمط تا می شود

از چه در هــنگامه یـوم الحساب***از تو می گردد  سر آغاز حــساب 

گفت :نور چشم احمد(ص)بـــوده ام *** انبیا را آخــرین  فـرمــوده ام 

مرز بیـن کفــر و دین را حایلم ***معــنی خـیر العمل را  شاملم   

گفـت پیغمبر؛  منم معراج ناس*** راه شـکر و راه تـسلیم وسپاس

حامل توحــیدم و ام الکـتاب***بهر جــنت این منم مفتاح باب

بر مـساجد زیــنت ایمان مــنم***راه ناخــشنودی شیـطان منم 

در قــــیامت من بهای جنتم***بهترین حبـــل المتین وحدتم

        ذکر من ذکر خــدای واحد است***آنکه ستارالعیوب وشـاهد است

راه غیر از من ره اهریمن است***هرکه بر من دل سپارد ایمن است.

بسم الله

نماز ظهر عاشورا

آفتاب گرم بر پهنای دشت 

نیزه‌های داغ آتش می‌نشاند 

دشت سوزان هم به چشم آسمان 

پشته‌های خاک خونین می‌فشاند 

اصطکاک سنگ و سمّ اسب ها 

صاعقه در صاعقه می‌آفرید 

از فرود تیغ‌ها بر خودها 

رعد و برقی سخت می‌آمد پدید 

در دو صف رزم آوران سخت سر 

نیزه بر کف، تیز تک می‌تاختند 

گرمپو، تازان، رجز خوان، بی‌امان 

ماهرانه تیر می‌انداختند 

یک طرف توحید و پاکی و شرف 

فکرم همه‌جا هست، ولی پیشِ خدا نیست            سجادۀ زَردوز که محرابِ دعا نیست

گفتند سر سجده کجا رفته حواست؟                   اندیشه سَیّالِ من ـ ای دوست ـ کجا نیست؟!

از شدّتِ اِخلاصِ من عالَم شده حیران                  تعریف نباشد، ابداً قصدِ ریا نیست!

از کمّیتِ کار که هر روز سه وعده                        از کیفیتش نیز همین بس که قضا نیست

یک‌ ذرّه فقط کُندتر از سرعتِ نور است                  هر رکعتِ من حائزِ عنوان جهانی‌ست!

این سجدۀ سهو است؟ و یا رکعتِ آخر؟               چندی‌ست که این حافظه در خدمتِ ما نیست

ای دلبرِ من! تا غمِ وام است و تورُّم                     محراب به یاد خمِ ابروی شما نیست

بی‌دغدغه یک سجدۀ راحت نتوان کرد                 تا فکر من از قسطِ عقب‌مانده جدا نیست

هر سکّه که دادند دوتا سکّه گرفتند                   گفتند که این بهرۀ بانکی‌ست، رِبا نیست!

از بس‌ که پیِ نیم‌ وَجَب نانِ حلالیم                     در سجدۀ ما رونق اگر هست، صفا نیست

بَه بَه، چه نمازی‌ست! همین است که گویند         راهِ شُعَرا دور زِ راه عرفا نیست

نماز

نماز از عبادت‌های مسلمانان است[۱].

واژهٔ نماز معادل عربی صلاة یا صلوة است.

نماز در نزد اهل سنت یکی از ارکان خمسه (ستون‌های پنجگانهٔ دین) و در نزد شیعیان یکی از فروع دهگانهٔ دین است. نمازهایی که بر هر مسلمان، در هر شبانه‌روز، واجب است عبارت‌اند از: نماز صبح،ظهر، عصر، مغرب و عشا.البته غیر از این نمازها، نمازهای واجب دیگری هم هست که در ذیل تا حدودی توضیح داده شده است.

واژه‌شناسی

واژه «صلاة» در عربی، به معنی «فراخواندن» است .با این حال واژهٔ «نماز» واژه‌ای فارسی است که درایران، افغانستان، بنگلادش، هند، پاکستان و ترکیه برای واژهٔ «صلاة» عربی به‌کار برده می‌شود. این واژه همچنین در زبان بنگالی، آلبانیایی، بوسنیایی و مقدونیایی، برابر صلاة به کار می‌رود....

ابر و باد و مه خورشید و فلک در کارند           تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

همه از بهر تو سرگشته  و فرمان  بردار            شرط  انصاف  نباشد  که  تو فرمان  نبری

اگر جوانی غیر مسلمان از من بپرسد که چرا نماز می خوانی و چرا نماز   نمی خوانی و چرا اینگونه نماز می خوانی و چرا به زبان عربی و چرا به جای نماز خواندن همیشه به یاد خدا نیستی؟ در پاسخ او چه بگویم. ضروری است قبل از اینکه آن جوان و یا هر کس دیگری از ما بپرسد، باید خودما از خودمان این سوالات را بپرسیم و جوابشان را در حد فهم خود، پیدا کنیم، تا مانند دانش آموزی نباشیم که فقط سوالات را سر جلسه امتحان می بیند و در صدد پاسخ گویی بر     می آید و نتیجتاً چندان موفقیتی هم نمی آورد. ولی باید در هنگام پرسیدن سوال، سوال بپرسیم و یا بعبارتی، هدف ما از سوال کردن، قانع شدن است یا پیدا کردن دلایلی که ما آنرا نمی دانستیم، چون مانند این است که یک مریض به پزشک مراجعه می کند و وقتی پزشک برای او، دارویی را تجویز می کند، و مریض از دکتر دربارۀ دارو و نوع تاثیرات آن و اینکه در کدام قسمت از بدن اثر می کند و چگونه واکنش شیمیایی آن دارو در بدن انجام می شود، سوال می کند و دکتر به او توضیحات مختصری را وقتی می تواند بپرسد که آن مریض ، خودش یک پزشک باشد و در حد آن معالج اطلاعات داشته باشد.

نماز و اسرار تربيتي آن

• نماز موجب ياد خداست:

ياد خدا بهترين وسيله براي خويشتن داري و كنترل غرايز سركش و جلوگيري از روح طغيان است. «نمازگزار» همواره به ياد خدا مي‏باشد، خدايي كه از تمام كارهاي كوچك و بزرگ ما آگاه است، خدايي كه از آنچه در زواياي روان ما وجود دارد و يا از انديشه ما مي‏گذارد، مطلع و باخبر است و كمترين اثر ياد خدا اين است كه به خودكامگي انسان و هوسهاي وي اعتدال مي‏بخشد، چنان كه غفلت از ياد خدا و بي خبري از پاداشها و كيفرهاي او، موجب تيرگي عقل و خرد و كم فروغي آن مي‏شود.

انسان غافل از خدا در عاقبت اعمال و كردار خود نمي‏انديشد و براي ارضاي تمايلات و غرايز سركش خود حد و مرزي را نمي‏شناسد و اين نماز است كه او را در شبانه روز پنج بار به ياد خدا مي‏اندازد و تيرگي غفلت را از روح و روانش پاك مي‏سازد.